Wojenna Polska
Życie w okupowanej Stolicy
terror, który był metodą rządzenia w okupowanym mieście, spotkał się z oporem znacznej części warszawiaków. Jego intensywność i różnorodność form, jak masowe akcje zbrojne, mały i duży sabotaż, tajna działalność oświatowo-kulturalna, ratowanie zabytków, uczyniły Warszawę stolicą Podziemnego Państwa Polskiego. Tu koncentrowały się centralne ośrodki dyspozycji politycznej i wojskowej władz polskich: Delegatura Rządu na Kraj, Polityczny Komitet Porozumiewawczy i Komenda Główna Armii Krajowej. Działała też ekspozytura sowiecka Krajowa Rada Narodowa.
Generalne Gubernatorstwo
W trakcie działań wojennych Hitler rozważał stworzenie kadłubowego państewka polskiego. Znaczną część ziem zagarniętych przez Niemcy włączono do Rzeszy, z reszty zaś utworzono Generalne Gubernatorstwo ze stolicą w Krakowie, którego gubernatorem został Hans Frank. Polskich mieszkańców gubernatorstwa chciano uczynić niskowykwalifikowaną siłą roboczą. W Generalnej Guberni Niemcy zamknęli wszystkie muzea, biblioteki, wydawnictwa, redakcje pism i szkoły średnie oraz wyższe. Okupacja niemiecka na terenie Generalnej Gubernii łączyła w sobie politykę grabieży i wyniszczania ludności w gettach i poprzez pracę niewolniczą. Generalna Gubernia miała być ekonomicznie całkowicie zależna od Rzeszy przy możliwie minimalnych nakładach i była traktowana jako łup wojenny, z czego wynikała gospodarka rabunkowa, zwłaszcza po klęskach na froncie wschodnim.
Życie kulturalne okupowanego miasta
Naziści zabronili wykonywania polskiej muzyki i kazali Polakom oddać wszystkie radia. Dzieła sztuki wywozili do Niemiec. Niszczyli pomniki. Polakom zostawili teatrzyki o bezwartościowym repertuarze, kina wyświetlające niemieckie filmy propagandowe oraz gadzinówki, czyli hitlerowskie gazety wydawane po polsku.
Łapanki
Łapanka to nazwa potoczna jednego z głównych sposobów używanych przez Niemców podczas II wojny światowej dla zatrzymania większej liczby przypadkowych więźniów/zakładników. Metoda polegała na nagłym i szczelnym okrążeniu zdefiniowanego terenu miejskiego (fragmentu ulicy, placu, dworca itp.) i zatrzymaniu wszystkich, bądź wybranych spośród znajdujących się tam ludzi. W łapankach uczestniczyli na ogół SS, Gestapo lub żołnierze Wermachtu. Często do udziału w łapankach byli kierowani przez władze niemieckie również członkowie granatowej policji (policja stworzona przez Niemców, złożona z Polaków, działająca w Generalnym Gubernatorstwie).
Komunikacja miejska
W okresie od 1 września 1939 r. do 1 sierpnia 1944 r. w stolicy kursowało w sumie 62 linie tramwajowe. Linie tramwajowe oznaczone były numerami: od 1 do 29, niektóre numery dodatkowo były kreślone. Po stołecznych torach kursowały też tzw. linie dojazdowe oznaczone literami: A, B, P, E, R, S i W oraz specjalne linie: tylko dla Niemców lub tylko dla Żydów, a także linie cmentarne. Ciekawostką może się stać, że ludności polska na poszczególnych fragmentach lub na całości niektórych linii nie mogła korzystać z transportu (np. linia 1). Najczęściej tramwaje kursowały między godziną 8 a 20. Często też dochodziło do zmiany tras jak np. dla linii 4, która 26 listopada 1940 r. musiała z powodu utworzenia getta warszawskiego omijać ten teren. Tego samego dnia powstała linia 29 kursująca na terenie getta - tylko dla Żydów. 16 kwietnia 1942 r. powstała linia O zarezerwowana tylko specjalnie dla Niemców, kursująca w główne punkty Śródmieścia, obsługiwana przez 14 wozów będących w najlepszym stanie technicznym. 28 grudnia 1943 r. kursy rozpoczęły tramwaje Ostbahn o oznaczeniach 1, 2, 3, obsługujące pracowników Dworca Wschodniego. W latach 1939-1943 kursowało również 7 autobusów miejskich o oznaczeniach: B, F, O oraz nazwach krańców tras. Linie autobusowe powstały z powodu zniszczenia sieci trakcyjnych, a po ich odbudowie likwidowano je. W gettcie warszawskim kursował dodatkowo Omnibus Konny.