Pojazdy
kliknij na nazwę pojazdu
Niemiecki transporter Sd.Kfz.250aPolski czołg 7TP
Lekki czołg rozpoznawczy Tankietka TK-3
BT (czołg)
KW(czołg)
Sd.Kfz.250
Leichter Schützenpanzerwagen Sd.Kfz.250 (le.SPW SdKfz.250) niemiecki lekki półgąsienicowy transporter opancerzony używany w czasie II wojny światowej przez armię niemiecką i niektórych sojuszników. Budowany był od czerwca 1940 roku w dwóch wersjach produkcyjnych (starszej i nowszej) oraz kilkunastu odmianach.
Transportery napędzane były sześciocylindrowymi silnikami gaźnikowymi Maybach HL 42 TRKM o pojemności 4,2 l i mocy 73,6 kW (100 KM), co umożliwiało osiągnięcie prędkości 65 km/h na drodze. Zasięg wozu na drodze wynosił 320 km.
Grubość blach opancerzenia przedniej części wynosiła 14,5 mm, boków 8 mm. Pojazd miał odkryty od góry przedział bojowy oraz pojedyncze drzwi w tylnej płycie kadłuba. Standardowe uzbrojenie składało się z jednego karabinu MG 34.(źródło:Wikipedia)
7TP
7TP (skrót od 7-tonowy, polski) polski czołg lekki skonstruowany przed II wojną światową. Obok tankietki TKS był podstawową bronią polskich sił pancernych podczas kampanii wrześniowej 1939.
W chwili wybuchu wojny polski czołg 7 TP stanowił jedną z najbardziej udanych konstrukcji w zakresie broni pancernej. Czołg 7 TP posiadał szereg rozwiązań niespotykanych w innych wozach tej klasy w tamtym okresie, jak peryskop odwracalny konstrukcji Rudolfa Gundlacha, czy zastosowanie silnika Diesla.
7 TP ustępował wyraźnie pod względem opancerzenia oraz kalibru działa jedynie niemieckiemu czołgowi PzKpfw IV. Był to jednak najcięższy czołg niemiecki w momencie rozpoczęcia wojny, a jego masa przekraczała 20 ton. Klasyfikowany był jako czołg średni, jednak stanowił względnie niewielką część niemieckich sił pancernych. Po kampanii wrześniowej nieokreślona liczba porzuconych czołgów 7 TP zasiliła niemieckie kolumny pancerne, jakkolwiek Wieczorkiewicz podaje liczbę aż 211 pojazdów (wliczając czołgi dowódców, wyposażone w karabiny maszynowe i atrapę armaty). Byłoby to jednak więcej niż wyprodukowano, łącznie z pojazdami rzekomo wyeksportowanymi, a faktycznie być może użytkowanymi potem w takiej liczbie przez armię okupacyjną.(źródło:Wikipedia)
Tankietka TK-3
TK-3 lekki czołg rozpoznawczy (tankietka) konstrukcji polskiej z okresu przed II wojną światową.
TK-3 powstał jako rozwinięcie tankietek TK-1 i TK-2 będących kopiami brytyjskiej tankietki Vickers Carden Loyd Mark VI. Prace projektowe nad tym czołgiem rozpoczęły się na początku 1931 roku, a kierował nimi inż. Trzeciak, odpowiedzialny także za poprzednie modele. Prototyp TK-3 został przygotowany przez zakłady Ursus w maju 1931 roku i już 14 lipca został przyjęty na uzbrojenie Wojska Polskiego. Polskie przeróbki w konstrukcji wozu sprawiły, że był dużo lepszy od protoplasty komfort jazdy był nieporównywalnie większy, wzrósł zasięg i prędkość w terenie, a górny pancerz poprawiał bezpieczeństwo załogi. Do 1933 roku powstało około 300 egzemplarzy TK-3, które, mimo że stopniowo zastępowane przez tankietki TKS, wzięły udział w kampanii wrześniowej w liczbie 156 sztuk. Na podwoziu TK-3 powstały pojazdy: TKW, TKD i TKF.(źródło:Wikipedia)
BT (czołg)
Czołgi BT ( "bystrochodnyj tank" - czołg szybkobieżny) to seria czołgów lekkich produkowanych w Związku Radzieckim w latach 1932-41. Znane były jako "betka" lub "betjuszka". Czołgi BT mogły się poruszać zarówno na gąsienicach jak i na kołach, zdjęcie gąsienic i przejście na tryb kołowy zajmowało około 30 minut
W 1931 Związek Radziecki zakupił w Stanach Zjednoczonych dwa eksperymentalne czołgi M1930 zaprojektowane przez Waltera Christiego które po otrzymaniu nazwy BT-1 zostały poddane próbom technicznym. W październiku 1931 skonstruowano trzy pierwsze, nieuzbrojone prototypy BT-2, a w 1932 rozpoczęła się już produkcja seryjna tych czołgów. Większość BT-2 uzbrojona była w działo 37 mm i jeden karabin maszynowy DT, ale niektóre wczesne serie były uzbrojone w trzy karabiny maszynowe. Czołgi BT-3 i późniejsze otrzymały działo 45 mm. Wyprodukowano 1884 czołgów BT-5, 5328 BT-7 i 706 BT-8.(źródło:Wikipedia)
KW (czołg)
Czołgi KW to seria czołgów ciężkich produkowanych w czasie II wojny światowej w Związku Radzieckim nazwanych na cześć rosyjskiego dowódcy i polityka Klimenta Woroszyłowa. W momencie ataku Niemiec na Związek Radziecki były to jedyne czołgi ciężkie produkowane seryjnie.
Po raczej kiepskich doświadczeniach z wielowieżowym czołgiem T-35, radzieccy projektanci zaczęli pracować nad następnym modelem czołgu ciężkiego. Jednym z głównych projektów był SMK, w którym zmniejszono liczbę wież z pięciu do dwóch. Zamówiono dwa prototypy jednak jeszcze przed ich powstaniem zdecydowano, aby jeden z nich zbudować z pojedynczą wieżą ale z grubszym opancerzeniem. Nowo powstały jednowieżowy czołg był pierwszym prototypem KW.
Po wybuchu wojny zimowej, SMK, KW i T-100 zostały wysłane na front w celu przeprowadzenia testów w warunkach bojowych. Grube opancerzenie KW okazało się być wysoce odporne na fińską broń przeciwpancerną, a KW pokazał swoją wyższość nad pozostałymi projektami i został wkrótce wdrożony do produkcji w wersji KW-1 (uzbrojonej w armatę 76.2 mm) i KW-2 (uzbrojonej w haubicę 152 mm).
Gruby pancerz KW czynił go praktycznie nie do zniszczenia przez ówczesne działa przeciwpancerne, jednak czołg ten miał wiele wad konstrukcyjnych. Był bardzo powolny i mało zwrotny, a przy tym był uzbrojony w to samo działo co czołgi średnie. Największym problemem była jednak wysoka zawodność tych czołgów i więcej z nich po prostu się zepsuło niż zostało uszkodzonych przez przeciwnika. Na przykład skrzynia biegów była tak kiepsko zaprojektowana i zbudowana, że kierowcy byli zmuszeni używać młotków aby zmienić bieg.
W momencie inwazji na Związek Radziecki Armia Czerwona była wyposażona w 639 KW-1. W momencie wybuchu wojny żaden niemiecki czołg ani działo przeciwpancerne nie było w stanie spenetrować grubego pancerza KW, do ich zniszczenia potrzebna była pomoc lotnictwa lub artylerii. Jedynie słynne niemieckie działo 88 mm było w stanie przebić gruby pancerz tego czołgu.
Z powodu wysokiej wartości bojowej postanowiono kontynuować produkcję serii KW. Wprowadzono standaryzację części i KW miał teraz taki sam silnik, działo i transmisję jak T-34. W czasie trwania wojny pancerz KW był wzmacniany w miarę jak wzrastała efektywność niemieckiej broni przeciwpancernej. Nowy wariant czołgu został nazwany KW-1 M1942 (KW-1C). Był on bardzo dobrze opancerzony, ale jeszcze bardziej powolny i trudniejszy do manewrowania niż jego poprzednik.
Następna wersja, KW-1s była znacznie szybsza, ale aby uzyskać zwiększenie prędkości poświęcono sporo opancerzenia. To praktycznie wyeliminowało jedyną przewagę jaką KW-1 posiadał nad T-34, który był zdecydowanie tańszy w produkcji.
Ostatnią wersją KW była krótka seria KW-85 w której wykorzystano kadłub KW-1s, z wieżą zaprojektowaną do czołgu IS-1 (który jeszcze nie wszedł do produkcji) i z działem D-5T (tym samym jakie używał T-34/85). Wysokie zapotrzebowanie na tę armatę spowolniło produkcję KW-85, a produkcja całej serii została zakończona w 1944 wejściu do produkcji seryjnej IS-2.(źródło:Wikipedia)
